DE WEBSTEK ......
Europese identiteit, Vlaamse identiteit
De “opstand in de Franse voorsteden” bewees dat het
multiculturele feest uit is. Ooit werd op de voetbalwedstrijd
Frankrijk-Algerije de Marseillaise uitgejouwd. Alain Finkielkraut
citeerde onlangs een populaire rapperstekst waar het misprijzen voor
Frankrijk van Jeanne d’Arc, Napoleon en de Gaulle van afdroop. Toen
de voorsteden brandden en een rapper aan president Chirac schreef
dat “La 6ème République est née dans les banlieues” wisten ze in
Parijs dat het zo niet verder kon. In de Figaro schreef Ivan Rioufol:
“het uiteenspatten van de republiek is onvermijdelijk als
nieuwkomers zich niet identificeren met hun nieuwe thuisland”.
Aanpassing, integratie, assimilatie, ziedaar de boodschap.
Weigering van aanpassing
In Brussel en in de Vlaamse Rand weten we waar weigering van
aanpassing toe leidt. Een hele agglomeratie werd in een eeuw tijd
compleet gedecultureerd; de verfransing is er van bovenuit begonnen
en heeft het hele lichaam aangetast. Zou Brussel dan aan de
maghrebisering kunnen weerstaan die van onderuit het hele lichaam
begint te verteren? Hoe ver dit proces al staat blijkt uit het feit
dat de geboortes in Brussel voor meer dan de helft van niet-Europese
herkomst zijn (met Mohamed als meest voorkomende jongensnaam) en uit
de “islamo-socialistische” strategie (het woord is van de lucide
Derk-Jan Eppink) waarmee de PS in 2006 het overwicht van het
liberale MR wil breken en in Antwerpen het VB van de macht houden;
daartoe diende toch de snel-belgwet en het vreemdelingenstemrecht.
Tegen de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 zullen de inheemse
Franstalige socialisten het lot van de Brusselse Vlamingen ondergaan.
Moureaux en zijn kompanen gokken er natuurlijk op dat het ze niet
zal vergaan als de mannelijke bidsprinkhaan maar wij weten dat deze
de paring nooit overleeft.
Identiteitslagen
Het was één van die modieuze PC illusies van de laatste decennia:
een maatschappij kan in haar schoot een opeenstapeling van
identiteiten aan. Alles moest toch kunnen, de maakbare mens in de
maakbare maatschappij, weet je wel. Niets blijkt minder waar te zijn.
Het naast elkaar bestaan van verschillende identiteiten binnen
eenzelfde territorium is niet werkbaar. Een cultuur van zondagsrust
voor christenen, zaterdagsrust voor joden en vrijdagsrust voor
moslims is niet te combineren.
Een Chinatown moet kunnen, een Kongolees Matongé is best een leuk
curiosum, ook een Kashba zolang het maar geen no-go zone voor de
overheid wordt, en zelfs een ghetto zolang niet alle joden verplicht
worden om er te wonen. Een Jugendstilwijk is ook een toeristische
trekpleister en een groot park in een stad is een verademing. Maar
altijd moeten isolement en (zelf)uitsluiting worden bestreden.
Alle burgers moeten zich bovendien aan de normen en waarden,
gebruiken en instellingen van het woonland onderwerpen: die zijn de
bakens waarop ieder zich heeft te oriënteren, de “Leitkultur” waar
de loyauteit naartoe moet gaan, de identiteit waarop elk
inburgeringtraject moet zijn gericht.
Onze identiteiten en loyauteiten liggen echter op apegapen. Een
Belgische identiteit zien maar weinigen zitten, niettegenstaande de
opgepepte evenementen rond 175 jaar België. Vlaamse identiteit
willen Belgicistische kringen te allen prijs fnuiken en in een
racistische hoek drummen. Rond de Europese identiteit loopt men in
een boog heen.
Aanpassing aan wat?
Jammer dat de Europese Unie nooit verder heeft gewerkt aan de
“Europese Identiteit”, waarover de Europese Top in Kopenhagen in
1973 een eerste document goedkeurde, komende van een werkgroep o.l.v.
de toenmalige Directeur van de Politiek van BZ, Etienne Davignon.
De bepalingen van de Europese grondwet over “waar Europa voor staat”
zijn niet veel concreter. Die grondwet lijdt aan “dhimmitude” (dit
begrip werd ontwikkeld door de Israëlische historica Bat Ye’or in
haar boek Eurabia: The Euro-Arab axis, Fairley Dickinson University
press 2005), de zelfverloochening van de Europeanen.
Hoe zouden de 30 miljoen moslims in de EU weten waarop ze zich
moeten richten en waarin ze zich moeten integreren als de Europeanen
het zelf niet (willen) weten en niet voor hun roots uitkomen? De
meeste moslims willen niet opgaan in een nihilistisch en decadent
Europa en wentelen zich dan liever in hun eigen cultuur, zeker als
ze zoals de Marokkanen moreel verplicht worden hun nationaliteit te
behouden, ook als ze die van het gastland aannemen.
Het toppunt van dhimmitude staat in het slot van een overigens
boeiend boek van gewezen maoïst Eddy Daniels “De open samenleving en
haar nieuwe vijanden” (Uitgeverij Aqua Fortis, 2005, 205 pp): geen
europeïsering van de islam (een contradictio in terminis gezien de
jihad-cultuur) maar islamisering van Europa dus het opgeven van de
Europese identiteit. Als we het dan onvermijdelijke lot van
Byzantium (1453) willen ontlopen, staat er ons nog veel te doen.